Estes días estivemos repasando na aula as figuras e silencios musicais, que como sabedes son as que deciden a medida ou o tempo que dura cada son (ou cada silencio)
As que imos estudar en Música van desde a redonda (4 tempos) ata a semifusa (1/32 tempo), pero seguramente na no sa práctica chegaremos como moito a interpretar ata a semicorchea (1/4 tempo)
Estes días estamos aprendendo e repasando as notas da escala musical, empezando neste caso na nota LA3 (representada tamén como <LA,>, o LA grave que está por debaixo do DO central) e que aparece ó principio deste pentagrama, despois da clave de Sol.
E chegando ata o DO6, o DO dúas oitavas máis agudo que o DO central (representado tamén como DO") e que podes ver ó final deste pentagrama.
.gif)
Se queres seguir aprendendo máis sobre as notas, como identificalas e colocalas no pentagrama, podes practicar AQUÍ diferentes xogos.
Estes días estamos escoitando ó principio de clase unha selección de temas musicais elexida polo alumnado da optativa de 1ºBacharelato. Aquí as tedes, con mensaxes tan necesarias nestes tempos terribles como tratar ós demais como nos gustaría que nos tratasen a nós. Recordémolo e gardémolo no corazón, escoitémolas con todo o noso ser.
o curso 2024-2025 empeza no IES Plurilingües de Valga, preparádevos para que a Música se expanda en tódalas direccións e nos leve a vivir novas aventuras...
Imos aló!
Remata o curso 2023-2024, complexo e complicado... tanto que incluso o peche me levou tempo escribilo.
Despídome xa empezando as vacacións, coa mente tentando desconectar e buscar o seu lugar.
Coma sempre, lévome fermosos recordos, momentos compartidos con moitos de vós, recreos de recuncho musical improvisado, risas e cantos distendidos, agardando que quedase un pouso nalgures, nalguén, de igual xeito que quedou en min. E ó mesmo tempo, tódolos conflitos e problemas que atopamos estes días, os obstáculos na comunicación, os malentendidos, as pelexas, o silencio. Todo iso lévame a unha reflexión que non para de rondarme a cabeza, pode que a varias: que importante é que nos colexios sexamos EQUIPO, un equipo que debe sempre poñer límites á violencia e á falta de respecto (veña de onde veña), e que necesaria é a comunicación transparente, sen tramas, sen películas, sen escuridade, especialmente entre @s adult@s que xestionamos os centros. E que situacións tan tristes se crean cando esa comunicación é escasa ou agresiva, chea de muros e trampas que non paran de medrar.
Sexamos máis equipo e menos inimig@s, o mundo necesítao. Precisamos que nos apoien, que nos acollan, que nos validen. O traballo non pode ser unha xungla na que defenderse constantemente de depredadores.
Non confundamos validar con consentir, non confundamos comprender e respectar con non poñer límites. A violencia nunca está xustificada, non temos que aturala, e moito menos permitila impunemente. É posible ser respectuosos e ó mesmo tempo defendernos. Paremos a violencia e as agresións na aula, nos centros de ensino, nin físicas nin verbais, non debemos permitilas.
Falemos máis e non deixemos que o medo nos paralice, é imposible soster o medo continuado e as defensas activadas sen fin, o corpo e a mente acaban pasando factura.
Rapaces, agardo que vos levedes algunha lembranza para as vosas vidas. Iso é todo o que podemos pedir, crear boas lembranzas, nos momentos escuros necesitarémolas coma a auga no deserto, e nos momentos de luz poderemos mirar atrás e entender o noso camiño. Cada vez que vou a un centro, nesta vida itinerante que me tocou ata o de agora, marcho sempre chea de ensinanzas.
Gracias polos días claros, e tamén os complicados, son do que máis aprendo.
Gracias pola vosa honestidade, e tamén polas trolas que se sabían pero non se descubrían.
Gracias polo esforzo e a constancia, e tamén por mostrarme de novo o outro extremo: que tanto necesitamos o descanso e a diversión tamén @s maiores.
Gracias por deixarme acompañarvos, e por non deixarme, algúns días eu non estaba para acompañar a ninguén.
Gracias tamén a tódal@s compañeir@s que me acolleron e me arrouparon cando todo se tornaba labirinto desacougante, gracias ós que credes de verdade que o cariño, as boas maneiras, a amabilidade e o respecto son o máis importante que temos os seres humanos. Fostes candeas de esperanza no medio de Mordor.
Gracias.
Deséxovos o mellor, e se algún día as nosos camiños se volvesen a cruzar, saudémonos como vell@s colegas de desventuras, aínda que o recordo xa estea difuso, aínda que os nosos rostros muden, e os corazóns xa leven un par de estocadas ou algún remendo máis.
Deica sempre.
