Tanto @s rapaces coma @s mestres (pois á fin e ó cabo tod@s somos un pouco mestres e un pouco rapaces, aínda que xa nos saian canas...), quero darvos as gracias a tod@s, tamén polos conflitos, as diferencias de opinión, as discusións... Os coles non serían coles sen que ás veces teñamos desacordos, e de aí xurde moitas veces a maxia e as grandes ideas, os cambios que son tan necesarios.
O derradeiro día de clase, cando cheguei á aula, atopeime os carteis que fixeramos ó principio arrincados. A "Participación", "Respecto", "Escoitar"...todos caídos e algúns un pouco destrozados. Unha parte de min sentíu decepción e incluso algo de rabia, pois aqueles carteis iniciais, pensei, significaban as nosas intencións, os valores da clase, os pilares nos que construír a aprendizaxe. Pero tamén puiden ver o desafío, a roda eterna nas que nos movemos o presorado, porque cada vez que acabamos un curso hai que volver a empezar. E acordeime da escena final de "Rebelión nas aulas", na que o profesor interpretado por Sidney Poitier, cando xa conseguira chegar a conectar cun alumnado difícil e "rebelde" como di o título, encóntrase cos seus alumn@s do curso seguinte, e ve que o seu labor volve a empezar irremediablemente.
Gracias Valga por todo o que me diches este curso, deséxovos o mellor a cada un de vós!,
e se os nosos camiños se volven a cruzar, e o tempo pasou e os nosos rostros cambiaron, agardo que paremos un intre e falemos da vida, e traiamos de volta algunha lembranza compartida. Porque ó final, o máis importante, é que nos queden recordos, e que nos alegremos do que deixamos atrás.
Deica sempre!
