Remata o curso 2023-2024, complexo e complicado... tanto que incluso o peche me levou tempo escribilo.
Despídome xa empezando as vacacións, coa mente tentando desconectar e buscar o seu lugar.
Coma sempre, lévome fermosos recordos, momentos compartidos con moitos de vós, recreos de recuncho musical improvisado, risas e cantos distendidos, agardando que quedase un pouso nalgures, nalguén, de igual xeito que quedou en min. E ó mesmo tempo, tódolos conflitos e problemas que atopamos estes días, os obstáculos na comunicación, os malentendidos, as pelexas, o silencio. Todo iso lévame a unha reflexión que non para de rondarme a cabeza, pode que a varias: que importante é que nos colexios sexamos EQUIPO, un equipo que debe sempre poñer límites á violencia e á falta de respecto (veña de onde veña), e que necesaria é a comunicación transparente, sen tramas, sen películas, sen escuridade, especialmente entre @s adult@s que xestionamos os centros. E que situacións tan tristes se crean cando esa comunicación é escasa ou agresiva, chea de muros e trampas que non paran de medrar.
Sexamos máis equipo e menos inimig@s, o mundo necesítao. Precisamos que nos apoien, que nos acollan, que nos validen. O traballo non pode ser unha xungla na que defenderse constantemente de depredadores.
Non confundamos validar con consentir, non confundamos comprender e respectar con non poñer límites. A violencia nunca está xustificada, non temos que aturala, e moito menos permitila impunemente. É posible ser respectuosos e ó mesmo tempo defendernos. Paremos a violencia e as agresións na aula, nos centros de ensino, nin físicas nin verbais, non debemos permitilas.
Falemos máis e non deixemos que o medo nos paralice, é imposible soster o medo continuado e as defensas activadas sen fin, o corpo e a mente acaban pasando factura.
Rapaces, agardo que vos levedes algunha lembranza para as vosas vidas. Iso é todo o que podemos pedir, crear boas lembranzas, nos momentos escuros necesitarémolas coma a auga no deserto, e nos momentos de luz poderemos mirar atrás e entender o noso camiño. Cada vez que vou a un centro, nesta vida itinerante que me tocou ata o de agora, marcho sempre chea de ensinanzas.
Gracias polos días claros, e tamén os complicados, son do que máis aprendo.
Gracias pola vosa honestidade, e tamén polas trolas que se sabían pero non se descubrían.
Gracias polo esforzo e a constancia, e tamén por mostrarme de novo o outro extremo: que tanto necesitamos o descanso e a diversión tamén @s maiores.
Gracias por deixarme acompañarvos, e por non deixarme, algúns días eu non estaba para acompañar a ninguén.
Gracias tamén a tódal@s compañeir@s que me acolleron e me arrouparon cando todo se tornaba labirinto desacougante, gracias ós que credes de verdade que o cariño, as boas maneiras, a amabilidade e o respecto son o máis importante que temos os seres humanos. Fostes candeas de esperanza no medio de Mordor.
Gracias.
Deséxovos o mellor, e se algún día as nosos camiños se volvesen a cruzar, saudémonos como vell@s colegas de desventuras, aínda que o recordo xa estea difuso, aínda que os nosos rostros muden, e os corazóns xa leven un par de estocadas ou algún remendo máis.
Deica sempre.
